| Navigasyon |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
Bülbül küstü güle. "Saatlerce ötüyorum başucunda, senden hiçbir ses gelmiyor; ben yapacağımı bilirim!" dedi. İntikam alırcasına lâlenin başında ötmeye başladı. Gül duysun ve kıskansın diye sesini iyice yükseltti bülbül.
Karanfil, papatya, menekşe, kardelen... Çiçek adına ne varsa hepsi lâlenin başına toplandı. Kıskandılar lâleyi, kimse anlayamadı, neden? Birden kıpkırmızı oldu lâle. Bülbül iyice coştu. Saatlerce öttü. Sesi kesildi. Artık ötecek hali kalmamıştı.
Döndü. Lâkin gül yoktu ortalarda. Telâşlandı. Gözyaşları içindeki orkideye sordu: "Gülüm nereye gitti?" "Az önce öldü!" dedi orkide. Bin pişmandı bülbül. "Ama ben kıskandırmak istemiştim sadece!" dedi.
Gözyaşlarını usulca sildi orkide ve belki de en bilge duruşuyla dedi ki: "Hata yaptın bülbül kardeş! Gül kırmızısını senin ötüşünden alıyordu. Sen gidince ne kırmızı kaldı, ne de gül. Şimdi nerede kırmızı bir lâle görürsen bil ki bir gül daha ölmüştür!"
|
|
|
|
|
|
| |
Bugün 1 ziyaretçi (4 klik) kişi burdaydı! |
|
|
|
|
|
|
|
